.

.
جای پایش روی قلبم ماندورفت
شعر زیبایی برایم خواند و رفت

آنکه با عشقش دلم پروانه شد
شمع سوزانی نشانم داد و رفت

آنکه دریایی نمود این سینه را
همچنان اشک روانم کرد و رفت

آنکه اندر نو بهارم غنچه بود
مونس فصل خزانم کرد و رفت

آنکه هشیارم نمود از روزگار
شور نسیان بر روانم کرد ورفت

آنکه مونس بود و همراز دلم
عاقبت بی همزبانم کرد و رفت.