خنده رو باشیم

خندیدن کمترین حد سپاسگزاری است ، خداوند توان خندیدن داده و خنده انسان را زیباتر می کند و زیباتر شدن یعنی کمال بیشتر ...

مومن عبوس نیست و خداوند هم عبوس بودن و ترشرویی و گرفته بودن بندگانش رو دوست نداره .

پیشوای روسفیدان عالم علی که درود خدا بر او و فرزندان پاکش باد فرمود :

مومن کسی است که ( در مواجهه با دیگران ) حزن و اندوهش در قلبش پنهان و تبسم و شادی و خنده اش در چهره نمایان است ...

حکمت ۳۳۳ نهج البلاغه

غمش درونی است و با نشان دادن و انتقال آن ، دیگران را غمگین و محزون نمی سازد ...

بماند که نمایش غم ما ، دوستانمان را غمگین و ناراحت و بدخواهانمان را شادمان می سازد ؛ این شادی را از آنان که شایستگی اش را ندارند دریغ کنیم ...