🍂

🍂
در دالان تنهایی هایم سایه ها محو می شوند احساسی در موج نگاهم جولان نمیزند
گویی مرده ام...
ولی در عمق وجودم زندگی عریان میشود
من از پاییز خلق شدم
گهگاهی.....
از هرآنچه بدان باور دارم سیر میشوم
از تمام اندوخته هایم...
نگاهم می خشکد
دستهایم بی پناه می شوند..
آرزوهایم نگاه پریشان تفسیر می شوند
من هیچ شدم
در روزگاری که می خشکاند ریشه هایمان را
و طناب دار آخرین منزل خواهد شد...
زندگی در کدامین باور آدمیت تفسیر خواهد شد