امسال خیلی چیزا یاد گرفتم.

امسال خیلی چیزا یاد گرفتم.
رها کردن همیشه بد نیست ، ادم باید گاهی وقتا چیزهایی رو هرچقدر عمیق‌و دوست داشتنی رها کنه تا بتونه دستش رو برای خوب ترها دراز کنه و به دستش بیاره.
یادگرفتم تو جاده یک طرفه به ساختن و ترمیم و دوست داشتن ادمها پیش نرم چون سطع توقعی که از خودم در ذهنشون به جا میذارم از من یه ادم مچاله بیشتر نمیسازه.
پس حذف‌کنم ادمها، رفاقت ها، موقعیت‌ها، اتفاق‌ها، دوست داشتن هارو.
یاد‌گرفتم ادمها در موقعیت‌های مختلف نقاب های متفاوتی دارن و طبق منفعتشون و به وقتش برات رو میکنن.
یادگرفتم گاهی میشه دست از قوی بودن برداشت و هرچقدر که دوست داشت ضعیف بود اما وقتی بلند شد نباید هرگز بابت چیزی که ضعیفش کرده درد بکشه.
امسال بیشتر خودم رو به ندونستن، نشنیدن، نفهمیدن زدم چون خواستم فقط بگذرن و تموم بشن.
یاد گرفتم فرقی نمیکنه چقدر ازت بالاتر یا پایین تر باشن اونا همیشه در حال تیز کردن خنجرشون برات هستن.
یاد گرفتم توی دنیا مهم نیست چه اتفاقی میفته، تو فقط خودت رو داری و خودت.
پس خودت رو از دست نده و هیچوقت دست از نجات خودت برندار چون تنها کسی که ارزش هربار جنگیدن و فداکاری رو داره و خنجرش رو برات تیز نمیکنه فقط خودتی و بس.