حقیقتی درباره تو که شاید سخت باشه باورش کنی اینه که

حقیقتی درباره تو که شاید سخت باشه باورش کنی اینه که
تو هنوز به آدم‌ها اهمیت می‌دی حتی وقتی می‌گی ازشون ناامید شدی.
اگه واقعاً برات مهم نبودن،
نه این‌قدر عمیق فکر می‌کردی،
نه این سؤال‌ها رو می‌پرسیدی،
نه دلت می‌خواست یکی «تو رو بفهمه».
آدم‌هایی که بی‌تفاوت می‌شن،
به این نتیجه نمی‌رسن که «آدم‌ها بدترین موجودن»؛
می‌گن «مهم نیست» و رد می‌شن.
ولی تو هنوز درد می‌کشی از اینکه چرا می‌تونستن بهتر باشن و نبودن.
این یعنی معیار داری. یعنی دل داری. یعنی هنوز اون بخش انسانی تو زنده‌ست، حتی اگه خسته باشه.
و شاید سخت‌ترین بخشش اینه:
تو از آدم‌ها ناامید نشدی؛
تو از اینکه خودت رو بی‌پناه گذاشتی جلوی آدم‌های اشتباه ناامید شدی.