افسردگی همیشه در یک چهره ی غمگین و حالی گرفته، نمود پیدا

افسردگی همیشه در یک چهره‌ی غمگین و حالی گرفته، نمود پیدا نمی‌کند!
گاهی حوصله‌ای‌ست که نداری، حرف‌هایی‌ست که نمی‌زنی، و خشمی‌ست که ناخواسته، سر ریز می‌شود.
افسردگی گاهی تحرکی‌ست که نداری، تلاشی‌ست که نمی‌کنی و چشم‌هایی‌ست که گرایش و میل بی‌حدی به خوابیدن و فاصله گرفتنِ بی‌اختیار از جهان دارند.
افسردگی گاهی اعتمادی‌ست که نداری، و وعده‌هایی‌ست که باور نمی‌کنی.
افسردگی، رجعت بی‌ملاحظه‌ای‌ست به آدم‌های اشتباه، یا انحنای بی‌دلیلی که گاه و بی‌گاه، روی لب‌های آدمی می‌نشیند.
افسردگی گاهی هیولای پنهانی‌ست در وجود آدم‌ها که وادارشان می‌کند بی‌ملاحظه بخندند، بی‌ملاحظه حرف بزنند، بی‌ملاحظه سکوت کنند و بی‌تفاوت باشد به خودشان، به دلخوشی‌های کوچکی که پشت درهای بسته، جا مانده‌اند و آدم‌های مهربانی که دوستشان دارند.
افسردگی در هر آدمی، با آدمِ دیگری فرق می‌کند.‎‌‎🥀‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‏ξℓάђҽ🥀