چگونه «تکبّر»، سرچشمه بسیاری از گناهان می شود؟
چگونه «تکبّر»، سرچشمه بسیاری از گناهان می شود؟
پاسخ اجمالی:
با استناد به روایات و دقت در حالات افراد آلوده به انواع گناهان، پی می بریم که سرچشمه همه این رذایل، «تکبّر» است. آری تکبّر عاملی در جهت بروز رذایل اخلاقی و ظهور آن هاست. کسانی که خود را برتر از دیگران ببینند نسبت به نعمت دیگران حسادت می کنند و برای اظهار برتری به دیگران به راحتی دیگران را با توهین و دشنام تحقیر می کنند و به این وسیله آتش درونی خود را فرو نشانده و خویش را اشباع می کنند.
پاسخ تفصیلی:
گاه در حالات افراد حسود، حريص، بدزبان و آلوده به انواع گناهان دقّت مى كنيم مى بينيم سرچشمه همه اين رذايل را در وجود آنها «تكبّر» تشكيل مى دهد.
آنها هيچگاه مايل نيستند كسى را برتر از خود ببينند به همين دليل هرگاه نعمت و موهبت و موفّقيّتى نصيب ديگران شود، به آنها حسد مى ورزند. آنها براى تحكيم پايه هاى برترى جويى خود حريص در جمع آورى مالند. آنها براى اظهار برترى بر ديگران به خود اجازه مى دهند كه سايرين را تحقير كنند و با هتك و توهين و سبّ و دشنام، زبان خود را آلوده سازند و به اين وسيله آتش درونى خود را فرو نشانده و خويش را اشباع كنند. در حديثى از اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود: «الْحِرْصُ وَ الْكِبْرُ وَ الْحَسَدُ دَوَاعٍ اِلَى تَقَحُّمٍ فِى الذُّنُوبِ»(1)؛ (حرص و تكبّر و حسد سبب مى شود كه انسان در انواع گناهان فرو رود). در حديث ديگرى از آن حضرت(عليه السلام) مى خوانيم: «التَّكَبُّرُ يُظْهِرُ الرَّذِيلَةَ»(2)؛ (تكبّر رذايل اخلاقى را ظاهر مى سازد).(3)
پاسخ اجمالی:
با استناد به روایات و دقت در حالات افراد آلوده به انواع گناهان، پی می بریم که سرچشمه همه این رذایل، «تکبّر» است. آری تکبّر عاملی در جهت بروز رذایل اخلاقی و ظهور آن هاست. کسانی که خود را برتر از دیگران ببینند نسبت به نعمت دیگران حسادت می کنند و برای اظهار برتری به دیگران به راحتی دیگران را با توهین و دشنام تحقیر می کنند و به این وسیله آتش درونی خود را فرو نشانده و خویش را اشباع می کنند.
پاسخ تفصیلی:
گاه در حالات افراد حسود، حريص، بدزبان و آلوده به انواع گناهان دقّت مى كنيم مى بينيم سرچشمه همه اين رذايل را در وجود آنها «تكبّر» تشكيل مى دهد.
آنها هيچگاه مايل نيستند كسى را برتر از خود ببينند به همين دليل هرگاه نعمت و موهبت و موفّقيّتى نصيب ديگران شود، به آنها حسد مى ورزند. آنها براى تحكيم پايه هاى برترى جويى خود حريص در جمع آورى مالند. آنها براى اظهار برترى بر ديگران به خود اجازه مى دهند كه سايرين را تحقير كنند و با هتك و توهين و سبّ و دشنام، زبان خود را آلوده سازند و به اين وسيله آتش درونى خود را فرو نشانده و خويش را اشباع كنند. در حديثى از اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود: «الْحِرْصُ وَ الْكِبْرُ وَ الْحَسَدُ دَوَاعٍ اِلَى تَقَحُّمٍ فِى الذُّنُوبِ»(1)؛ (حرص و تكبّر و حسد سبب مى شود كه انسان در انواع گناهان فرو رود). در حديث ديگرى از آن حضرت(عليه السلام) مى خوانيم: «التَّكَبُّرُ يُظْهِرُ الرَّذِيلَةَ»(2)؛ (تكبّر رذايل اخلاقى را ظاهر مى سازد).(3)
۸.۸k
۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.