اهم کی دوباره طومار نوشته بله من و کی حوصله ی خوندنشو د

اهم کی دوباره طومار نوشته؟ بله من، و کی حوصله ی خوندنشو داره؟ نمیدونم:)
خواستم بگم بنظرم ترس ما از معمولی بودن زیاد از حده…
با صدای بلند آواز نمیخونیم مبادا کسی بشنوه و بفهمه که صدای صاف و شفافی نداریم.
نقاشی نمیکشیم چون پیکاسو نیستیم.
به کسی نمیگیم ٫دوستت دارم٫ چون ممکنه صدامون بلرزه.
از ته دل گریه نمیکنیم مبادا بنظر خودمون زشت بشیم.
حرفای تو دلمونو نمیزنیم مبادا مسخره بشیم.
وقتی در حقمون بی انصافی میشه نشون نمیدیم مبادا ٫ضعیف٫ خطاب بشیم.
بلند نمیخندیم مبادا قضاوت بشیم‌.
نمیرقصیم چون فکرمیکنیم اونقدرا خوب نیستیم.

حقیقت انسان بودن اینه که ″همه ی ما″ توی خیلی چیزا معمولی هستیم، واقعیت اینه! اینکه ما واقعا تو هرچیزی اونقدرا خوب نیستیم؛ پس انقدر خودداری نکن از کارهایی که عاشقشون هستی فقط بخاطر اینکه توی هرکاری بهترین نیستی…آزادانه آهنگت رو فریاد بکش و به عاشق بودنت اعتراف کن اجازه بده صدات بلرزه..اشک های بزرگ و بی قواره بریز، ناموزون برقص و جاه‌طلبانه به دنبال عدالت زندگیت باش، با صدای بلند بخند و هرچیزی رو که دوست داری نقاشی کن و در نهایت حرفای دلتو بزن حتی به قیمت از دست دادن، چون از دست دادن خودت برعکس بقیه غیرقابل بازگشته!
زندگی اونقدر طولانی نیست که از انسان بودن بترسی..:)