ما از دلگیریِ روزهایمان

ما از دلگیریِ روزهایمان
به "شب" پناه می‌بردیم ...
و از دلتنگیِ شب‌هایمان
به روز ...!

و این‌گونه بود که تمامِ جوانیِ‌مان؛
در ناتمامِ یک انتظار، "تمام" شد..