آهای مرگ؛ کاش می دانستی ما بی نوا ملتیم به ستوه آمده از ر

آهای مرگ؛ کاش می‌دانستی ما بی‌نوا ملتیم به ستوه آمده از رنج و حسرت، کاش می‌دانستی در این سرزمین، قحطی لبخند بیداد می‌کند، کاش می‌دانستی اینها که می‌بری، خالقان خاطره‌اند برای مردمانی درمانده. چنین بی‌رحمانه در کمین نشسته‌ای که چه؟

شکارچی جوانان چهل‌وچند ساله شدن چه لذتی دارد؟ تاراج آخرین امیدهای یک جماعت خسته، مگر فتح‌الفتوح است؟ در این روزهای سرد و سیاه، ضجه زدیم برای یک خبر خوب که هرگز نرسید.
ما انگار فراموش‌شدگان تاریخیم...
ناامید، خسته ، نالان ،