بالاخره یک روز تمام می شود؛

بالاخره یک روز تمام می شود؛
این دنیا با تمام سربالایی ها و سرپایینی هایش..‌‌.
آدمی که تو را رنجاند،
اویی که تو را خنداند،
کسی که قلبت را به درد آورد،
اویی که آرامت کرد،
کسی که اشک هایت را دید و لبخند زد،
اویی که اشک هایت را پاک کرد و یا با تو اشک ریخت،
کسی که تمام وجودش پر از مهربانی بود،
و اویی که..‌.
با همه ی آن ها روزی جایی دور از اینجا روبه‌رو می شوی؛
یا با لبخند به هم نگاه می کنید،
یا فقط به هم نگاه می کنید.‌‌..!
آن جا دیگر کسی نمی تواند؛ چشمانش را روی قلبی که شکست، بغضی که به گلویی نشاند، اشکی که جاری کرد، زندگی شیرینی که خرابش کرد، دروغی که گفت.. ببندد.
چون همان وقت که اینجا چشمانش را روی تمام این ها بسته بود؛ کسی بود که چشمانش همه چیز را ثبت می کرد و به خوش خیالی آن فرد لبخندی تلخ می زد..
گاهی باید کنار گوش تمام بی گناهان دل شکسته و پر از بغض دنیا آرام گفت:
غمت نباشد، کسی که اینجا چشمانش را بست، جایی دیگر بخواهد یا نخواهد چشمانش باز خواهد شد، گوش هایش هم.
و همان وقت اشکی را که جاری کرد و ندید؛ می بیند.
و صدای قلبی را که شکست؛ می شنود.
می دانی؟
تنها خوبی این دنیا این است که،
تمام می شود...
آرام می گیرد...
آن جا،
جای دیگریست..