سوره الرحمن قاری عبدالباسط

بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
خداى رحمان، (1)
قرآن را تعليم داد. (2)
انسان را بيافريد. (3)
به او گفتن آموخت. (4)
آفتاب و ماه به حسابى مقرر در حركتند. (5)
و گياه و درخت سجده‌اش مى‌كنند. (6)
آسمان را برافراخت و ترازو را برنهاد. (7)
تا در ترازو تجاوز مكنيد. (8)
وزن‌كردن را به عدالت رعايت كنيد و كم‌فروشى مكنيد. (9)
زمين را براى مردم قرار داد. (10)
در آن ميوه‌هاست و نخلها، با خوشه‌هايى كه در غلافند. (11)
و دانه‌هايى كه همراه با كاهند و نيز گياهان خوشبو. (12)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟ (13)
آدمى را از گل خشك‌شده‌اى چون سفال بيافريد. (14)
و جن را از شعله‌اى بى‌دود. (15)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟ (16)
پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب. (17)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟ (18)
دو دريا را پيش راند تا به هم رسيدند، (19)
ميانشان حجابى است تا به هم در نشوند. (20)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟ (21)
از آن دو، مرواريد و مرجان بيرون مى‌آيد. (22)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟ (23)
و او راست كشتيهايى همانند كوه كه در دريا مى‌روند. (24)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟ (25)
هر چه بر روى زمين است دستخوش فناست، (26)
و ذات پروردگار صاحب جلالت و اكرام توست كه باقى مى‌ماند. (27)
#قران #تلاوت #عبدالباسط #الرحمن #الله