آیا وسعت رسم انسانیت را می شود اندازه گیری کرد؟
آیا اصلاً مقیاسی برای این اندازه گیری در جهان وجود دارد؟
انسانیت در عشق مثل خورشید است در مهربانی مثل باران و در صداقت مثل چشمه!
انسان های خوب و مهربان، در فاصله بین اشک ها و لبخندهای دیگران، در فاصله بین نان تا دستان خالی نیازمندان، در شب های تلخ و سرد منتظران «خود» را پیدا کرده اند.
انسان های واقعی به داشتن ها به رفتن ها، به رسیدن ها نمی اندیشند، زیرا گاهی باید برای «رسیدن» نباید رفت، باید ایستاد و «امید» را بین ناامیدان تقسیم کرد.
دیدگاه ها (۱۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.