بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت اول :
1 - انسان - تغاقل و خودزنی انسان :
وَلاَ تَكُونُواْ كَالَّذِينَ تَفَرَّقُواْ وَاخْتَلَفُواْ مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمُ الْبَيِّنَاتُ وَأُوْلَـئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ - و شما مانند آنانی - یهود نصاری نباشيد كه بعد از آن كه آيات روشن به سويشان آمد اختلاف كردند و دسته دسته شدند و آنان عذابى عظيم خواهند داشت.
انسان‌ها گاهی نمی‌دانند و به خاطر جهل‌ شان دچار اختلاف و ضعف و پراکندگی می‌شوند و دشمن درون نفس با وسوسه شیطان ودشمن برون،قدرت‌های استکباری، از این پراکندگی آنها بهره‌ برده و بر آنان مسلط می‌گردند؛ اما در بسیاری از موارد می‌دانند، ولی خود را به نادانی و ناآگاهی می‌زنند - مطلع هستند، ولی خود را به غفلت -تغافل می‌زنند - حق و حقیقت برایشان روشن است، اما روی خود را بر می‌گردانند - ظلم آشکار در مقابل دیدگانشان هست، اما چشم بصیرت خود را می‌بندند - دشمن از هر سو به آنان یورش آورده، اما خودشان نیز به جای مقابله با دشمن، خودزنی می‌کنند! پس بدانیم که چه در امور شخصی و چه اجتماعی، هر گاه انسان خود را به غفلت زند و با دیدن حق روی بگرداند و خودزنی کند، حتماً و یقیناً چه در امور دنیوی‌اش و چه در آخرت دچار عذاب عظیم خواهد شد.
2 - احساس بی‌نیازی و طغیان انسان :
كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَى - چنين نيست که در علل ناسپاسی یا ... می‌پندارند، بلکه به طور حتم انسان طغيان مى ‏كند.(6)
أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى - همين كه خود را بى ‏نياز بيند.(7)(سوره علق آیه 6 - 7)
طغیان یعنی گذشتن از حد، بیرون شدن ازمسیر،خارج شدن ازچارچوب که مستلزم تعدی به حدود دیگران است مثل طغیان آب رودخانه؛ حال دقت شود که نفرمود: انسان وقتی که غنی می‌شود، طغیان می‌ کند، بلکه فرمود: انسان وقتی خود را غنی می‌بیند، طغیان می‌کند. چرا؟ چون انسان هیچ‌گاه غنی - بی‌نیاز نمی‌ شود، اما گاهی به خاطر برخورداری از اندکی خُرده علم، خُرده ثروت یا خُرده قدرت، احساس و توهم غنا و بی‌نیازی به او دست می‌دهد، پس طغیان کرده و طاغوت خودش و یا دیگران می‌شود. اگر انسان یادش باشد که همیشه فقیر و نیازمند خالق، رب، رازق و حفیظ خود است، هیچ گاه طغیان نمی‌کند و اگر در محضر او گناهی کرد، فوری بر می‌گردد و استغفار و توبه می‌ نماید.(ادامه دارد...)