سلام..

سلام..
دوستای گلم تا آخر بخونین ونظر بدین لطفاااا تا آخر بخونین.
این حرفای دل خیلی از شماهاست حرف دل منم هست.
ما میتونیم به مردم عشق بدیم تا اینکه بهشون لایک بدیم.
من تو این دنیای مجازی گم شدم.همه کسم تو این دنیا شماهایید .دیگه دارم از خانه وخانواده دور میشم .دیگه کسی و کنار خودم حس نمیکنم.
من با اکثر شماها دوستم ولی بازم تنهام .مشکل من فاصله هاست که بین نگاه کردن تو چشمها تا نگاه کردن به دوستان در صفحه مانیتور یا گوشی.
هر روز باهمتون حرف میزنم ولی هیچکدومتون نمیشناسم.چیزی که ما بهش میگیم شبکه اجتماعی.هر چیزی هست بجز اجتماعی بودنش.تمام این تکنولوژی که ما داریم همه اش خیال باطله.
هنوز در کنار هم بودن یه جور احساسه.وقتی از دنیای مجازی دور میشیم گیج و سردر گم هستیم.تو دنیای که ما نوکر و برده تکنولوژی شدیم.جایی که آدمها حریص اطلاعات میفروشن.دنیای که ما همه چیز روخودخواهانه به آرزوی دلمون میرسیم.وما تقریبا خوشحالیم. ولیاگر تنها باشیم باز هم خوشحال خواهیم شد.در واقعیت دوستان پیشمان هستند ولی با پیامک وکامنت دوستان کنار ما نیستند.ما چیزی را شروع به نوشتن میکنیم تا دیگران بشنود ولی نمیدانیم که آیا کسی میشنود یانه!!!؟؟.
ما داریم منزوی میشیم.دیگه مجذوب همدیگه نمیشیم وقتی به چشمهای هم نگاه نکنیم...
وچه خوب لایک میخورد بدبختیهای مااااا...
شاید این نوشته های من به مزاج خیلی ها خوش نیاید.
ولی بیاین واقعی زندگی کنیم..

باتشکر دوستدار شما آلما