را دو دارم

ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎ را دوﺳﺖ دارم .
ﻣﻦ
ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ آﺧﺮ آن ﻫﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ، دوﺳﺖ دارم .
ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯽ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ رﺳﺪ .
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد .
ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ اﺳﺖ .
ﻧﻪ دﻟﻬﺮه ای ﻧﻪ دﻏﺪﻏﻪ ای .
ﻧﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﻧﻪ اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﺣﺘﯽ .
ﺧﻮدت ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ و آﺧﺮ ﺧﻂ و ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را روﺷﻦ ﮐﺮده اﺳﺖ .
ﻧﻪ ﺑﻼ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﯾﺎ ﻧﺪﻫﺪ ،
دﻟﺸﻮره ی اﻣﺎ و اﮔﺮش را ﻧﺪاری دﯾﮕﺮ ...
دل ﻧﮕﺮان ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﯿﻞ ﺧﻮد ، ﻫﺮ ﺟﻮر ﮐﻪ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻔﺴﯿﺮش ﮐﻨﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر دﻟﺖ ﻫﺮی ﺑﺮﯾﺰد ﭘﺎﯾﯿﻦ ...
ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ اﺳﺖ ﻫﺮ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﺳﺮﺧﻂ ﺷﺮوع ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﯽ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ آﺧﺮ ﺧﻂ اﺳﺖ .
ﺑﻌﺪ از آن ﻧﻪ ﻓﻠﺸﯽ ﺳﺖ و ﻧﻪ ﻋﻼﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪت ﯾﺎ دور ﺧﻮدت ﺗﺎب ات دﻫﺪ ...
ﮔﯿﺞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮی ،
ﮐﻼف ﺳﺮدرﮔﻤﯽ را ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﯽ ...
ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎ روراﺳﺖ اﻧﺪ و ﺑﯽ رﯾﺎ .
ﯾﮑﺮﻧﮓ اﻧﺪ و ﺻﺎدق ...
ﺗﻮ را
ﻣﺜﻞ ﻧﻘﻄﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از » دوﺳﺘﺖ دارم « ﻣﯽ ﮔﺬاری ،
دوﺳﺖ دارم .
ﺑﻬﻨﺎم ﻣﺤﺒﯽ ﻓﺮ