اوایل ظهور «بال های پرنده»

اوایل ظهور «بال های پرنده»
ایده طراحی یک هواپیما به شکل بال های پرنده- بدون یک بدنه، دم یا دیگر برآمدگی های واضح- یکی از اولین ایده ها در دنیای هوانوردی بود که قبل از جنگ جهانی اول در آلمان و اتحاد جماهیر شوروی شکل گرفت. در آستانه پایان جنگ جهانی دوم، آلمان نازی یک بال پرنده متعلق به آینده به نام Horten Ho 229 طراحی کرده و ساخت که ویژگی های پنهانکاری اولیه ای نیز داشته و از این جهات شباهت بسیاری بین آن و بمب افکن B-2 دیده می شد. در ایالات متحده، این طرح توسط جک نورثروپ (Jack Northrop) طراح مشهور هواپیما و کارخانه دار آمریکایی بهبود داده شده و تکمیل شد، مردی که خود از قبل در مقیاسی کوچک و با موتورهای پروانه ای، اولین نمونه های بال های پرنده را در سال ۱۹۴۰ به پرواز درآورده بود.


Ho 229
کارهای نورثروپ در این زمینه به تولید YB-49 انجامید، اولین طراحی بال پرنده با موتور جت که در سال ۱۹۴۷ تولید و به پرواز درآمد. این پروژه که بسیار جلوتر از استانداردهای زمان خود بود به دلیل مشکلات تکنیکی از ادامه توسعه باز مانده و نمونه اولیه آن خیلی سریع اوراق شد. با این وجود، کاری که روی YB-49 انجام شده بود برای شروع توسعه پروژه B-2 به کار گرفته شد. کمپانی سازنده B-2 نیز توسط نورثروپ تاسیس شده و علیرغم تفاوت چند دهه ای تولید B-2 و YB-49، شباهت های بسیاری بین این دو دیده می شد، از جمله طول بال های این دو که کاملاً مساوی هستند.


YB-49
تکنولوژی نامرئی بودن
B-2 یکی از سه بمب افکن استراتژیکی است که در کنار بمب افکن چابک Rockwell B-1 Lancer که برای اولین بار در سال ۱۹۷۴ پرواز کرده و بمب افکن غول پیکر Boeing B-52 Stratofortress که در دهه ۱۹۵۰ تولید شده و همچنان روزآمد می شود در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده هستند. هواپیمای B-52 برای اولین بار ایده پرواز یک بمب افکن در ارتفاع بسیار بالا را بوجود آورد تا رسیدن موشک های ضدهوایی به آن بسیار سخت تر از قبل باشد، در حالی که B-1 درست عکس این موضوع را در نظر داشت: پرواز در ارتفاعی چنان پایین و سریع که رادارها در شناسایی و ردگیری آن با مشکل مواجه شوند.


Boeing B-52 Stratofortress
هیچ یک از این دو استراتژی در مقابل آتش دشمن بی نقص و ایمن نبودند و تنش های دوران جنگ سرد ساخت یک ابزار هسته ای بسیار پیشرفته با قدرت بازدارندگی بالا را خواستار بود: بمب افکنی که توانایی حمل سلاح های هسته ای را داشته و همزمان توسط سیستم های دفاع هوایی دشمن غیرقابل شناسایی باشد. این رویا در دهه ۱۹۷۰ با معرفی تکنولوژی پنهانکاری به حقیقت پیوست، یک سری تکنولوژی که شناسایی هواپیماها با استفاده از رادار را غیرممکن یا دستکم بسیار دشوار می ساخت.


Rockwell B-1 Lancer«