مزرعه زیبایی اش را به مترسک مدیون است

گندم زار زیبایی اش را مدیون مترسکی است که کلاغ ها از آن می ترسند.
هیچ همدمی ندارند و سال به سال مرد کشاورز کلاه لبه دارش را به او می بخشد.
مترسک اگر زبان داشت می توانست خاکی ترین شاعر محلی معاصر باشد. او پروانه شدن خیلی از پیله ها را دیده.
مسابقه ی مورچه ها برای به لانه بردن دانه ها و دلبری از ملکه را شاهد بوده و می داند که کفشدوزک ها چطور روی یک ساقه ی نیشکر خاص تعصب دارند.
مترسک حتی مسیر محبوب ستاره های دنباله دار را می شناسد. خبر دارد که ماه در کدام شب ها به زمین نزدیک تر است. مترسک اگر حرف زدن می دانست به ما می گفت جوان های روستا شب های تنهایی شان را با چند دور قدم زدن دور مزرعه به صبح می رسانند.
از شما چه پنهان او چند باری اسم خانم ترین دختر ده را هم شنیده است. ما که نمی دانیم. مترسک شاید خودش هم دلش رفته باشد. شاید همان کلاغ هایی که از او می ترسند برای تلافی و حرص در آوردن از همان بالا خبر از نرگس زار ده پایین داده باشند و کسی که همیشه آنجا ایستاده. پیراهنش گل های قرمز دارد و باد که می پیچد آن طرف ها یک دسته موی گندمی در هوا رها می شود. نمی دانی مترسک ها با همه ی ایستادگی شان شکننده ترین عاشق های دنیا هستند...
#سیناعباسی