چه دیر می رسد،

چه دیر می‌رسد،
هفته‌ای که انتهایش به تو می‌رسد،
و چه زود می‌گذرد،
لحظه‌هایی که با تو می‌گذرد!
این‌همه روشنایی به چه دردی می‌خورد،
وقتی دلم روشن نیست،
چشمم روشن نیست به دیدنت...
اگرچه تکلیفم روشن است:
یک خط ریز، یک خط درشت!
نیمه‌کاره رهایَش می‌کنم
تا بلاتکلیف باشم!
.
.
.
زمین را هم که دور می‌زنم،
دورِ آخر را به تو می‌رسم!
مگر نه این‌که «همیشه آخر همه چیز خوب است؟!»