تا  مرزِ جنون  به  پای  او ، می مانم

تا  مرزِ جنون  به  پای  او ، می مانم
ارابه ی   عشقِ   او  بجان  می رانم
جز عشق   ندارم  سخنی  یا نفسی
هر سو که روم  چو چشمه و بارانم  
دل را  بکشم  به سر سرای  شب او    
با حنجر  پاره  تا  سحر  می خوانم    
خون بر دل وجان کشم شبِ مهمانی  
از در  چو  روم   بخون  دل  مهمانم