مرا به شگفتی وا می داری

مرا به شگفتی وا می‌داری
وقتی می‌گويی فراموشت می‌کنند
_مرا صدها بار فراموشم کرده‌اند
صدها بار در گور آرام گرفته‌ام_
گوری که شايد اکنون در آنم
الهه شعر گور شد و گنگ
و چون دانه‌ای در زمين گنديد !
تا کی بار ديگر چون ققنوس
از ميان خاکستر خود بر بگيرد به سوی آبی اثيری.



به سادگی فراموش می‌کنی چون که نمی‌خواهی به یاد داشته باشی که هرگز
فراموش نمی‌کنی...