بیا قانون دوستت دارم را

بیا قانونِ " دوستت دارم " را
بینِ خودمان وضع کنیم ...
صبح ها تلفنت را بردار، به عکسم خیره شو، طوری که انگار قرار است برای همیشه نباشم.
" صبحت بخیر " را طوری بگو که " عزیزم "ها و " جانم "هایش آزاد شود و بریزد به رگ هایم ...
بگذار همین اولِ صبح، تنِ من برایت بلرزد و بترسم که مبادا روزی نباشی!
دو فنجان قهوه یِ ساده را بگذارم روی میز و دلم بلرزد برای شنیدنِ یک " دوستت دارم "
و تو نگاهت را بپاشی به فنجان های قهوه و نگاهِ بی قرارِ من ...
دلم بخواهد که بگویی " دوستت دارم "
و تو به جای هربار گفتنش، صدبار با نگاهت قربان صدقه م بروی و من از فکرِ نداشتنت، بمیرم و اسپند دود کنم ...
بیا با همین قانونِ ساده کمی زندگی کنیم...