از بهشت که بیرون آمد دارایی اش فقط یک سیب بود

از بهشت که بیرون آمد ، دارایی اش فقط یک سیب بود .

سیبی که به وسوسه آن را چیده بود .

و مکافات این وسوسه هبوط بود .

فرشته ها گفتند:تو بی بهشت میمیری . زمین جای تو نیست. زمین همه ظلم است و فساد.

انسان گفت : اما من به خودم ظلم کرده ام . زمین تاوان ظلم من است .

اگر خدا چنین می خواهد ، پس زمین از بهشت بهتر است .

خدا گفت:برو و بدان، جاده ای که تو را دوباره به بهشت می رساند از زمین می گذرد؛

زمین آکنده از شر و خیر است ، آکنده از حق و باطل ، خطا و صواب ...

و اگر خیر و حق و صواب پیروز شد ، تو باز خواهی گشت وگرنه ...

و فرشته ها همه گریستند.

اما انسان نرفت . انسان نمی توانست برود .

انسان در درگاه بهشت وامانده بود . می ترسید و مردد بود .

و آن وقت خدا چیزی به انسان داد.چیزی که هستی را مبهوت کرد و کائنات را به غبطه واداشت.


انسان دست هایش را گشود و خدا به او «اختیار» داد.

خدا گفت : حال انتخاب کن . زیرا که تو برای انتخاب کردن آفریده شدی .

برو و بهترین را برگزین که بهشت ، پاداش  برگزیدن توست .

عقل و دل نیز با تو خواهند آمد،تا تو بهترین را برگزینی.

و آنگاه انسان زمین را انتخاب کرد . رنج و نبرد و صبوری را .

و این آغاز انسان بود.