مانده ام در انزوا...

مانده ام در انزوا...
در پستوی اتاقی نیمه روشن ,
و با قلمی که روزی , از شعله های
عشقت , نت های عاشقانه
می سرود ,
مدارا میکنم...

به گمانم مادر هم پی به این
آشفتگی برده...
مدام برایم چای می آورد , و از
سیاست نیمه جانی می گوید , که
این روزها همه درگیرش هستند...
و در انتها , صحبتش را
به روزهای جوانی , و
عشق راستینی که با پدر داشت میکشاند...
چه عشق بی آلایش و دوست داشتنی ای...

ما اما...
عشقمان بوی بچگی می داد...
بوی ضعف...بوی حماقت...
رفتنت گرچه ضربه ای بود ناگهانی , بر
پیکر روزهای جوانی ام , اما
چشمان بسته ی دلم را , به
روی دنیای جدیدی گشود...

"مثل همیشه برای تو مینویسم
تو به نیت هر کس که میخواهی بخوان"

#احمد_سلیمی
96_02_15