زن آقا

۱۰ نفر بودند با چادر های گلدارِ رنگی شان، منِ چادر مشکی را دوره کرده بودند. همه شان جوان بین ۲۰ تا ۳۰ سال. شده بودم مرکز نیم دایره‌یشان. برای شروع و اولین مسئله بهشان گفتم که هر کسی که به سن تکلیف رسیده، باید یک مرجع تقلید داشته باشد و رساله‌ای که به آن مراجعه کند. بعد خواستم یکی یکی اسم مرجعشان را بگویند.
-مکارم
-رهبر
-مکارم
- مگه پسر خاله تونه؟! محترمانه لطفاً!
- آقای مکارم
- آقای رهبر
- آقای اراکی...
برگشتم و با آخرین نفر نگاه کردم. رعنا بود؛ عروس مش مانسا. لاغر و کشیده بود و به نظر هم سن و سال خودم می آمد. زانو هایش را جمع کرده بود توی دلش و تا دو سه دقیقه قبلش داشت چرت می‌زد. - آقای اراکی خیلی وقته که فوت کردن!
- آره! جدیداً رساله آقای بهجت را خریدم، از رو اون میخونم.
- ایشان هم فوت کردن!
-مُرد؟!
با حیرت اول به من نگاه کرد، و بعد به هم کلاسی هایش. چشم هایش برق می زدند.
- من نقشش (دوستش) داشتم!
- خدا رحمتشون کنه. باید یه مرجع زنده انتخاب کنی.
بعد از نماز داشتم کفش هایم را می پوشیدم که صدایم کرد: «زن آقا، نوری خوبه؟»
- نوری؟!
- نوری همدانی دیگه!
آنجا همه با مراجع صمیمی بودند.


پ.ن: کتاب سفر طلبه ای به همراه خانواده به روستای محروم رو‌ روایت می کنه. و محوریت کتاب خاطر همسر این حاج آقاست و برخوردهایی که با مردم روستا براش پیش میاد (که البته تجربه ی زیادی هم در این برخوردها ندارن)


#کتاب
#زن_آقا
##زهرا_کاردانی