معنی آذربایجان چیست

معنی آذربایجان چیست

«آذر» در زبان‌های ایرانی و پارسی (پهلوی) و فارسی نو به معنی «آتش» است. {همان‌گونه که در بازگویی‌های زیر از اشعار شعرای ایرانی می‌بینیم در معنای آتش}

بفرمود تا آذر افروختند – برو عود و عنبر همی سوختند . (فردوسی)

دورم از تو تا به روزی چشم و دل – در میان آب و آذر مانده‌ام . (سنایی)

چون خلیل ار درمیان آتش افتادم چه باک – کاتش نمرود ما را با بت آذر خوشست. (خواجو)

مردم دیده را سپند کنیم – پیش روی بر آذر اندازیم. (خاقانی)

باز مخمورم، کجا شد ساقی؟ آن ساغر کجاست – تشنگان عشق را آن آب چون آذر کجاست؟ . (اوحدی)

جوانی سر از رأی مادر بتافت – دل دردمندش به آذر بتافت. (سعدی)

ما از آن سوختگانیم که از لذت سوز – آب حیوان بهلند و پی آذر گیرند. (مولوی)

سوختن بگداختن چون شمع و بزم افروختن – تن بیاد روی جانان اندر آذر داشتن. (پروین)

به پشت بادپائی بر نشاندش – ز آب دیده در آذر نشاندش. (عبید)

وزو زند و کشتی بیاموختند – ببستند و آذر برافروختند. (دقیقی)

بر او یک جرعه می هم رنگ آذر – گرامی‌تر ز خون صد برادر. (نظامی)

بمیرم تا تو چشم تر نبینی – شراره آه ِ پُر آذر نبینی. (باباطاهر)