آنچه تنهائی را اینچنین ناپرشدنی میکند حجم تنهائی ن

آن‌چه تنهائی را این‌چنین ناپُرشدنی می‌کند حجم‌ ِ تنهائی نیست ، هندسه‌ی تنهائی است . آدم‌ها بیشتر از آن‌که مغلوب ِ حجم ِ نبودن ِ کسی باشند مغلوب ِ هندسه‌ی نبودن ِ کسی هستند . حجمی که ممکن است کسی در آن جا شود امّا آن را پُر نکند . پر شدنی که متاثر از هندسه‌ی تنهائی است . انحنای مهربانی ، گوشه‌‌‌ی امنیت ، خط ِ مستقیم وصل . همین است که تنهائی به حضور آدم‌ها ربط ندارد . به شکل ِ حضور آدم‌ها ربط دارد . که انحنای‌ لبخندشان ، که گوشه‌‌‌ی آغوش‌شان ، که خط ِ مستقیم نگاه‌شان قواره‌ی بی‌کم و کاست قالب ِ کالبدی تنها می‌شود . بی هیچ خالی‌ای . حالی‌که کسی ، به انعطاف ِ عشق ، نه فقط این حجم ِ تهی را ، که این هندسه‌ی تهی را پر می‌کند ...