نامجون: یه بار به پارک هاکدونگ نزدیک ساختمون چئونگگو رفتم

نامجون: یه بار به پارک هاکدونگ نزدیک ساختمون چئونگگو رفتم و با صدای بلند فریاد زدم. نمیتونستم رپ کنم و احساس میکردم دارم خفه میشم.
تهیه‌کننده بنگ شی هیوک تصمیم آخر رو در مورد اینکه کدوم نسخه از لیریک آهنگ انتخاب بشه رو گرفته بود و اون موقع، اون و آر اِم دیدگاه‌های متفاوتی در مورد لیریک رپ آهنگ تایتل داشتن. آر اِم توضیح میده:
_بنگ شی هیوک فکر میکرد که ما باید ترندهای جدید رو منعکس کنیم. اما من از نسلی هستم که با ناس و امینم بزرگ شدم، بنابراین تو یه نقطه اختلاف وجود داشت. اونم در این مورد بود که میتونم چیزی با عنوان «Trap Flow» رو قبول کنم یا نه و پذیرشش برام سخت بود. مشکل بزرگمون درباره آلبوم دبیو این بود که چطور میتونیم به سرعت ترندهای جدید هیپ هاپ رو منعکس کنیم و اینجاست که من و بنگ پی دی تو سازش مشکل داشتیم.
یه تصور رایج اشتباه خارج از صنعت آیدل این بود که کمپانی های مدیریتی مسئول همه چیز در مورد موسیقین و تو خلاقیت موسیقی پیشرو هستن. اما اگه آیدل هایی که اجرا میکنن، بی استعداد یا بی میل باشن، بهترین آهنگ های تولید شده نمیتونن بدرخشن. ایده «بیان کردن واقعیت‌های نوجوونی از طریق لیریک» عالی به نظر میرسید، اما یکی باید اون لیریک ها رو مینوشت. تصمیم بنگ شی هیوک این بود که آهنگسازهای گروه -جیهوپ، شوگا، آر اِم- هم نقش های اصلی رو به عنوان ترانه سرای آلبوم اول به عهده بگیرن. اما همونطور که تفاوت دیدگاه‌های آر اِم و بنگ نشون داد، تولید لیریک هایی که هم صحنه هیپ هاپ و هم صنعت آیدل رو راضی کنه خیلی دشوار بود. هیچکس تعجب نمیکرد اگه این ترفند شکست میخورد، آر اِم هم اعتراف میکنه که پذیرش هدایت موسیقی اولین آلبومشون کار آسونی نبود.
نامجون: من خیلی موسیقی گوش میکردم، تقریباً انگار در حال مطالعه بودم. من به آهنگ های سبک معاصر گوش دادم و تجزیه و تحلیلشون کردم. فکر کنم در واقع بیشتر از یه سال طول کشید. قبل از اینکه من واقعا به اون ترندها علاقمند بشم و اونها رو قبول کنم.