دلتنگی فصلی نیست که مثل سرما خوردگی اول پاییز گریبان آدم

دلتنگی فصلی نیست که مثل سرما خوردگیِ اول پاییز گریبان آدم را بگیرد یا در زمستان خانه نشینمان کند!! دلتنگی که به آب و هوا نیست.

دلتنگی که جغرافیا نمی‌شناسد.
این که تو کجای کهکشانی و من کجای روی زمین. وقتی در این دنیا نباشی من دلتنگ توام!

دلتنگی که به ساعت و زمان نیست.
ممکن است نیمه شب در حال خواندن کتاب و یا درست به وقت خواب و یا حتی در اوج دلمشغولی کاری، قفل شود توی سینه‌ات و نفست بالا نیاید.

دلتنگی که به این چیزها نیست. وقتی نباشی طبیعی ترین حالت دنیا دلتنگی‌ست.

برخی خیلی زود از میان ما می‌روند و ما خیلی زود دلتنگشان می‌شویم. ما با این دلتنگی ها چه کنیم؟