به نامه ی مان بر می گردم

به نامه ی مان بر می گردم 
که تاریخ کلمه است 
و کلمه نیاز انسان است 
و انسان نامه ی ما هنوز 
جنین سه ماهگی زایش زمین بود 
افتاده بر ساحل منظومه شمسی!
گم شده در نقطه ای از دایره ای که 
شمار جهاتش بی نهایت بود 
رو به جهات بی نهایت 
و جهت کلمه بود 
و کلمه نیاز انسان بود 
و انسان هنوز نبود...
تو نیز سیگارت را روشن کن ،
با اندیشیدن به ترسیم تصوری که اکنون 
از زمین برای تو توصیف کرده ام ! ...و زمین خاک بود و خاک پر بود از فرمول های شگفت !
پیرزنی کولی با صدها گردن آویز عجیب و غریب !
با رنگ ها و بوهای عجیب ترشان !
به استعاره !
چند سال مانده است به خلقت آدمی ؟
سال زمان بود 
و زمان نیاز انسان بود
و انسان هنوز نبود !
ازل ،
ابد ،
نهایت ،
بدایت ...
بیا ساده از کنارشان گذر کنیم ،
ورنه نامه هامان به درازای ازل 
و به پهنای نهایت خواهند بود !
اکنون چهار سال تمام است که باران می بارد ،
بر زمینی که سراسر بلوط است 
و اکالیپتوس است و سپیدارهای بلند!
درختان سیب است و انجیر است و زیتون ...
کلاغی بر شاخه انجیر ی نشست 
و ما در جنین هشت ماهگی دگردیسیمان 
در قالب انجیری خورده شدیم !
تو با من بودی 
من با تو !....


حسین پناهی . از کتاب نامه هایی به آنا