حکمت دوم نهج البلاغه

🔻حکمت دوم نهج البلاغه

«أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَهُ.»

ترجمه فارسی:
« آن که جان را با طمع ورزی بپوشاند خود را پست کرده و آن که راز سختی های خود را آشکارسازد خود را خوار کرده و آن که زبان را بر خود حاکم کند خود را بی ارزش کرده است»

شرح کوتاه: این سخن حکیمانه درباره حفظ عزت نفس، خودداری از طمع، حفظ حیا و عدم افشای فقر و گرفتاری و نیز ضرورت کنترل زبان است. امام علی (ع) در اینجا سه رفتار را نکوهش می‌کند که عزت انسان را تهدید می‌کند:
طمع: کسی که طمع داشته باشد، به نوعی خود را کوچک می‌شمارد چون عزت و قناعت را رها کرده.
افشای نیازمندی: نشان دادن فقر و مشکلات به دیگران (جز در مواضع درست مثل کمک‌خواهی از خدا یا اهلش)، موجب ذلت می‌شود.
بی‌مهاری زبان: اگر زبان، عقل و شخصیت انسان را کنترل کند (به جای برعکس)، انسان بی‌ارزش خواهد شد.


#نهج_البلاغه_حکمت2
#نهج_البلاغه_محور_بندگی
#نزاجا
#لجمن_خرداد_404
#لجمن_04_3_605