🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_چهلم
#بخش_اول
نفس عمیقے میڪشم و بہ دَر تڪیہ میدهم،چرا آرام نمیگیرم؟!
صداے خندان فرزانہ و آقاے عسگرے حالم را بدتر میڪند.
تمامِ وجودم را گوش میڪنم تا بشنوم چہ تصمیمے میگیرند براے ما!
صحبت هایشان گُل انداختہ،چنان راجع بہ اوضاع اقتصادے و وضعیت جامعہ صحبت میڪنند ڪہ انگار ڪارشناس برنامہ هاے مهم رسانہ ے ملے اند!
لبم را بہ دندان میگیرم:خدایا! نمیشہ الان یہ زلزلہ اے،طوفانے،گردبادے چیزے بیاد؟! هیچڪس هیچیش نشہ فقط من بمیرم!
ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:نہ! چرا من بمیرم؟! هادے همون وسط سڪتہ ڪنہ خشڪ بشہ تا درس عبرتے بشہ براے آیندگان!
بے اختیار آرام میخندم،دلم خوش است بہ همین خوشے هاے الڪے!
چند دقیقہ میگذرد،دستانم را درهم قفل ڪردہ ام و مدام صلوات میفرستم.
_آیہ! عزیزم!
مادرم میخوانَدَم،آب دهانم را فرو میدهم،بے حرڪت سر جایم ایستادہ ام.
_مامان جان بیا پیش ما!
نگاهے بہ چادرے ڪہ روے تخت منتظر است مے اندازم،رنگِ روشنش انگار بہ من دهان ڪجے میڪند! ڪہ آیہ نتوانستے بخت سفیدت را خودت انتخاب ڪنے!
چہ میدانستم ڪہ بختِ سفید پیش رویم ایستادہ و من خودم همہ چیز را سیاہ میڪنم...!
چند تقہ بہ در میخورد،بہ خودم مے آیم.
صدایِ مادرم رنگ نگرانے و التماس دارد:آیہ جان! نمیاے؟
و سپس دستگیرہ ے در را میفشارد،چندین بار این ڪار را تڪرار میڪند اما فایدہ اے ندارد؛در باز نخواهد شد!
زمزمہ میڪند:تو رو خدا آبرو ریزے نڪن!
نفس عمیقے میڪشم و زیر لب میگویم:توڪل بہ خودت!
بہ سمت در برمیگردم و ڪلید را مے چرخانم،مادرم با استرس در را نیمہ باز میڪند،با دیدن چهرہ ے آرامم نفسے از سَرِ آسودگے میڪشد،لبخند مهربانے نثارم میڪند و میگوید:فدات بشم زود بیا!
چیزے نمیگویم و در را میبندم!
بہ سمت تخت قدم برمیدارم؛با اڪراہ چادر را سر میڪنم.
باز هم مُرددم براے بیرون رفتن از این اتاق،دلم حس میڪرد میدان جنگ بیرون از اینجا را،
وَ فاتحِ قلبم ڪہ بہ انتظارم نشستہ!
دستگیرہ ے در را میفشارم،هم زمان میگویم:بسم اللہ الرحمن الرحیم!
چند قدم ڪہ برمیدارم مهمان ها را میبینم،بہ خودم نهیب میزنم: "انقدر خودتو گول نزن! مهمون نیستن خواستگارن! خواستگار!"
فرزانہ و آقاے عسگرے ڪنارِ هم روے مبل دونفرہ اے نشستہ اند،همتا و یڪتا هم آرام و محجوب با هادے روے مبل سہ نفرہ.
پدرم روے مبل تڪ نفرہ اے نزدیڪ بہ آقاے عسگرے نشستہ.
مادرم در جمع نیست،بہ سمت آشپزخانہ برمیگردم؛با نورا مشغول چیدن میوہ ها در ظرف مخصوص هستند.
سرفہ اے میڪنم و بلند میگویم:سلام!
همہ ے نگاہ ها بہ سمت من برمیگردد بہ جز نگاہ هادے!
ڪت و شلوار مشڪے با پیراهن آبے روشن پوشیدہ،نگاهم بہ صورتش مے افتد؛ریش هایش را زدہ!
همہ گرم جواب سلامم را میدهند،مُرددم ڪہ بہ جمع بپیوندم یا بہ مادرم و نورا!
فرزانہ با لحن مهربانے میگوید:آیہ جون بیا پیش ما!
بہ سمت مادرم سر برمیگردانم،چشمانش را با آرامش باز و بستہ میڪند یعنے برو!
دست و پاهایم ڪمے مے لرزند،آرام بہ سمتشان میروم.
با فرزانہ دست میدهم میخواهم دستش را رها ڪنم ڪہ محڪمتر دستم را میفشارد و گونہ ام را مے بوسد.
بہ زور لبخند ڪَجے ڪُنجِ لبانم مے نشانم و بہ سمت همتا و یڪتا میروم.
هر دو روسرے بنفش بہ سبڪ لبنانے سر ڪردہ اند؛ مدل چادرشان هم یڪیست،تشخیصشان غیر ممڪن است!
گیج میگویم:الان ڪے همتاس ڪے یڪتا؟!
هر دو میخندند،یڪے شان میگوید:من همتام.
با دست بہ یڪتا ڪہ ڪنارش نشستہ اشارہ میڪند:ایشونم یڪتا!
یڪتا با شیطنت میگوید:از آشنایے باهات خوشوقتیم! وَ شما؟
سپس ریز میخندد،فرزانہ چشم غرہ اے نثارش میڪند ڪہ خندہ اش را جمع میڪند.
با هر دویشان دست میدهم،میخواهم روے مبل بنشینم ڪہ همتا با شیطنت میگوید:وَ اصلِ ڪارے خان داداشمونہ ها!
سپس چشمڪے میزند،هادے نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے بہ همتا مے اندازد،میخواهد سرش را پایین بیاندازد ڪہ نگاهش بہ من مے افتد.
سریع نگاهش را مے دزدد و زیر لب میگوید:سلام!
لب میزنم:سلام!
آقاے عسگرے رو بہ من میگوید:عروس خانم! نمیخواے چایے معروفو بیارے؟
از شنیدن لفظے ڪہ استفادہ ڪرد مے لرزم،با حرص گوشہ ے چادرم را در مشتم میفشارم.
نورا همانطور ڪہ میخواهد ڪنارم بشیند میگوید:برو چاییا رو بیار!
دستہ ے مبل را میگیرم:باشہ!
همین ڪہ مے ایستم،یڪتا مے پرسد:پس یاسین ڪو؟
متفڪر جواب میدهم:نمیدونم! تو اتاق نبود!
سپس بہ نورا چشم مے دوزم،سرے تڪان میدهد و میگوید:تو اتاق منہ! بہ غیرتش برخوردہ و قهر ڪردہ!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltanii