🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_چهلم
#بخش_دوم
فرزانہ با ذوق میگوید:الهے!
چادرم را مرتب میڪنم و بہ سمت آشپزخانہ میروم،مادرم چایے ها را خوشرنگ در فنجان هاے شیشہ اے ریختہ.
در حالے ڪہ ظرف شیرینے را برمیدارد میگوید:من شیرینیو میبرم چند لحظہ بعد توام چاییا رو بیار!
سرے بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و بہ رفتنش خیرہ میشوم.
چند لحظہ بعد سینے چایے را برمیدارم،خدا خدا میڪنم از دستم نیوفتد‌.
طبق رسوم اول بہ آقاے عسگرے و فرزانہ تعارف میڪنم،سپس بہ سمت همتا و یڪتا میروم.
نوبت بہ هادے ڪہ میرسد با مڪث طولانے فنجان چایے را برمیدارد و لب میزند:ممنون!
لحنش از من هم سردتر است!
یخ میزند جانم!
وقتے سینے چایے را میگردانم ڪنار نورا مے نشینم،مادرم مدام ظرف شیرینے را تعارف میڪند،فرزانہ همانطور ڪہ از قندان قند برمیدارد میگوید:تا بلہ رو‌ نگیریم شیرینے نمیخوریم!
سپس بہ هادے چشم مے دوزد،هادے ڪلافہ فنجان چایش را بہ لبانش نزدیڪ میڪند و جرعہ اے مے نوشد.
ساڪت سرم را پایین مے اندازم و بہ فرش خیرہ میشوم.
مادرم آرام ڪنار گوشم میگوید:زشتہ! برو براے خودتم چایے بریز!
_نمیخوام!
چند دقیقہ میگذرد همہ در سڪوت مشغول نوشیدن چاے هایشان هستند،چشمم بہ دستہ گلے ڪہ ڪنار میز تلفن قد علم ڪردہ مے افتد‌.
دستہ اے رز سفید و صورتے ڪہ با طنازے ڪنار هم قرار گرفتہ اند،همہ ے گل ها در ڪاغذِ صورتے خوشرنگے پیچیدہ شدہ اند و ربان تورے سفیدے بہ شڪل پاپیونے با ظرافت دورِ دستہ گل گرہ زدہ شدہ.
نگاهم را از دستہ گل میگیرم و دوبارہ فرش را مے ڪاوم.
آقاے عسگرے آخرین جرعہ ے چاییش را مے نوشد،در حالے ڪہ فنجانش را روے میز میگذارد رو بہ پدرم میگوید:مصطفے جان! با اجازہ ت!
پدرم با غرور میگوید:خواهش میڪنم،صاحب اختیارے!
آقاے عسگرے سرفہ اے میڪند و رو بہ جمع میگوید:دیگہ مجلسو رسمے تر ڪنیم! تا الانم دست دست ڪردیم و اتفاقات نذاشت این جمع زودتر دور هم جمع بشن! با اجازہ ے آقا مصطفے و پروانہ خانم این دوتا جوون برن باهم صحبت ڪنن‌.
با استرس لبم را میجوم،مادرم بلند میگوید:آیہ جان! آقا هادے رو راهنمایے ڪن!
سرم را بلند میڪنم و نفس عمیقے میڪشم،بے اختیار بہ هادے چشم مے دوزم.
از فنجان چایش فقط چند جرعہ ڪم شدہ!
با اشارہ ے بعدے مادرم از روے مبل بلند میشوم،هادے هم بدون اینڪہ سرش را بلند ڪند بہ سمتم مے آید.
با فاصلہ ڪنارم مے ایستد و آرام میگوید:ڪجا باید بریم؟
بہ طرف اتاقم قدم برمیدارم،با حفظ فاصلہ پشت سرم مے آید.
در اتاق را باز میڪنم و بدون اینڪہ تعارفش ڪنم اول خودم وارد میشوم.
پشت سرم داخل میشود و در را میبندد.
بدون اینڪہ بہ اطراف‌ نگاہ ڪند بہ سمت تخت یاسین میرود:میتونم بشینم؟
بہ زور لبانم را از هم باز میڪنم:بفرمایید.
ڪتش را از تنش در مے آورد،روے تخت یاسین مے نشیند و ڪت را ڪنارش میگذارد.
براے اولین بار مستقیم من را نگاہ میڪند،همانطور ڪہ بہ صورتم خیرہ شدہ میگوید:شما نمے شینید؟!
بہ سمت تختم مے روم و رو بہ رویش مے نشینم،انگشتانش را در هم قفل ڪردہ؛نفس عمیقے میڪشد:خب باید چے بگم؟!
نگاهم را بہ پاهایم مے دوزم:نمیدونم!
سنگینے نگاهش را حس میڪنم،اما واڪنشے نشان نمیدهم!
_این رفتار از روے خجالت نیست!
سرم را بلند میڪنم،بہ چشمانش زل میزنم و محڪم میگویم:چون از روے نارضایتیہ!
لبخند شیرینے میزند،از آن لبخندها ڪہ حَبہ حَبہ قند ازشان مے ریزد!
_خوبہ!
میخواهد چیزے بگوید ڪہ صداے زنگ موبایلش مانع میشود،با گفتن "عذر میخوام" ڪتش را برمیدارد و موبایلش را بیرون میڪشد.
نگاهے بہ نامِ مخاطب مے اندازد و سریع جواب میدهد.
زمزمہ وار میگوید:عزیزم! الان جایے ام سر فرصت بهت زنگ میزنم!
سپس قطع میڪند.
تشخیص اینڪہ چہ ڪسے بود ڪار سختے نیست،حالم بدتر میشود.
باید ڪنار این مرد باشم و عشقش بہ زنے دیگر را ببینم؟!
مانند احمق ها!
خانوادہ ها خیالشان راحت باشد،هادے هم معشوقعہ اش را داشتہ باشد و تنها این وسط من بسوزم و بسازم!
نفس عمیقے میڪشم و بے ارادہ بہ قرآنے ڪہ در ڪتابخانہ گذاشتہ ام نگاہ میڪنم‌‌.
گویے التماسش میڪنم ڪہ نجاتم بدهد،سختے زندگے با مردے مثل پدرم بس نبود؟!
صداے هادے روے اعصابم میرود:هادے عسگرے بیست و چهار سالہ،تحصیلاتم لیسانس حسابدارے،تو یہ شرڪت بیمہ ڪار میڪنم ڪہ پدرتون آدرسشو دارہ،گاهے ام ڪاراے مالے بابا رو انجام....
اجازہ نمیدهم حرفش را تمام ڪند،با صداے بغض آلود میگویم:میتونید خانوادہ تونو راضے ڪنید ڪنار بڪشن؟!
سیاهے چشمانش متعجب نگاهم میڪنند،تلو تلو میخورند شَبِ چشمانش!
لب میزند:اگہ میتونستم ڪہ الان اینجا نبودم!
آب دهانم را فرو میدهم،میخورم این بغضِ درماندہ را!
آهستہ میگویم:پس هر دوتامون مجبوریم!
پوزخند میزنم و ادامہ میدهم:البتہ من یہ راہ دیگہ ام دارم!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلط