فکر نکن که نومیدی و فقدانی که امسال از آن رنج بردم، کم بو

فکر نکن که نومیدی و فقدانی که امسال از آن رنج بردم، کم بوده است. نمی‌توانی تصور کنی که چقدر همیشه احساس تنهایی می‌کنم و آن زمان که در میان همه‌ی این مردم خشکه‌مقدسی هستم که شما آنها را «خوب» می‌نامید؛ و چقدر شدیدا مشتاق انسانی هستم که صادق باشد، و بتواند صحبت کند، حتی اگر یک هیولا باشد.
‌
باز هم مرا ببخش!
به خوبی می‌دانم که چقدر شما دغدغه‌ی نگرانی‌های مرا دارید. آه، این تنهاییِ لعنتی.
‌
‌

✍️#نیچه
📖نامه به خواهر