مِن دَرد دارِم حس نَکُنه هیچکی مـی دَرده

مِن دَرد دارِم حس نَکُنه هیچکی مـی دَرده
بـیخود چِرِه چُکُش بـیزَنِم آهینه سرده
...
اَ درد نـه از فقـره نـه از بـیشـه نـه از کـم
ربطـی نـَره اَ درد به شـادی و به ماتـم
...
اَی وای که اَ درد مَرِه ذِلّه بَوَرده
فهمِه مِه گَبَه هرکی خودَش صاحَبِ درده
...
من آبِ مَنَستَن به خدا صافم و بـیغش
از گـرمی و پاکـی زَنَمه طعنه به آتـش
...
خاکم کی به هر حال ایسَم ثابت و یک رو
نه باد که هر دَقّه وَزه اَ سو و او سو
...
می ذاته مِیَن وَالله نه فَندِه نه شِگِرده
فهمه مِه گَبَه هرکی خودش صاحَبِ درده
...
سیمـرغ بِبَم لانـه بـه کـوهـان بِکُنـم مـن
همـزاد بِبَم خانه به جنگل چِکُنـم مـن
...
آهو بِبَم و سر بَنَهم صحرا به صحرا
ماهی بِبَم و وِل بزنم دریا به دریا
...
اَ درد جِه من سایه مَنَستَن وَنَه گَردِه
فهمه مِه گَبَه هرکی خودش صاحَبِ درده


من درد دارم. هیچکس درد مرا حس نمی کند
چرا بی جهت به آهن سرد چکش بزنم
...
این درد نه از فقره و نه از بیش و کم
و به شادی و غم هم ربطی نداره
...
ای وای که این درد مرا ذلیل کرد
هرکس که خودش صاحب درد باشه حرف منو میفهمه
...
بخدا من مثل آبم؛ صاف و بیغش
از گرمی و پاکی به آتش طعنه میزنم
...
خاکم که در هر حالت ثابت و یک رو می ایستم
باد نیستم که هر دقیقه به این سو و آن سو بوزم
...
این ذاته منه والله نه فن هست نه شگرد
هرکس که خودش صاحب درد باشه حرف منو میفهمه
...
من چون سیمرغم که به کوه ها لانه می سازم
با خانه ای در جنگل چه کنم
...
آهویی هستم که سر به صحرا می گذارم
ماهی هستم که دل به دریا میزنم
...
این درد مثل سایه به دنبال منه
هرکس که خودش صاحب درد باشه حرف منو میفهمه