درست مثل عینکی که ساعت هاست رو چشممونه ولی حواسمون نیست و

درست مثل عینکی که ساعت‌هاست رو چشممونه ولی حواسمون نیست و به شکل احمقانه‌ای دنبالش می‌گردیم...
درست مثل گوشی موبایلی که تو جیب‌مونه ولی یهو یادمون میره و هُرری دلمون میریزه که ای‌وای نیست!...
درست مثل خودکاری که تو دستمونه ولی به خاطرش همه‌ی میز و کتاب و دفتر رو می‌ریزیم به هم و کلافه‌ی‌کلافه میشیم از نبودنش!...
درست مثل همه‌ی اینا میمونیم یه وقت‌هایی!
یه آدم‌هایی!
یه کسایی!
یه چیزهایی!
بعضی وقت‌ها اونقدر بودنشون کنار ما ساده و ثابت و بدون منت هست که هیچ سنگینی خاصی روی ما نمیندازن!
اونقدر بدون اداواطوار و سیاست و دغدغه پا به پامون هستن که ما یادمون میره یکی کنارمونه،
یکی باهامونه ...
و اونوقت به شکل احمقانه‌ای دنبال کسی مثل اون می‌گردیم...
کلافه‌ی نبودنش میشیم...
غمگین میشیم...
گلایه می‌کنیم...
و...
بعضی‌ها اونقدر بودنشون خوب و مطمئنه که وجودشون عادی میشه!
هستن،
ولی به‌مرور بودنشون رو فراموش می‌کنیم!
وزنشون رو به هیچ می‌گیریم!
درست مثل عینکی که ساعت‌هاست رو چشممونه ولی حواسمون نیست و به شکل احمقانه‌ای دنبالش می‌گردیم...

#محمد_رحیم_نواز