اگر بخواهی واقعبینانه به زندگی نگاه کنی تمامش درد و رنج

اگر بخواهی واقع‌بینانه به زندگی نگاه کنی؛ تمامش درد و رنج و دلواپسی‌ست، دلواپسی برای چندثانیه و دقیقه و روز و ماه و سال بعد، دلواپسی برای اینکه می‌دانی ماندنی نیستی و عزیزانت هم... که هر لحظه حادثه و کهولت و بیماری در کمین است، دلواپسی برای اینکه نمی‌دانی حتی چند ثانیه‌ی بعدت دقیقا چه خواهد شد، دلواپسی برای اینکه سهم زیادی در جهت‌دهی به دنیا و آدم‌ها نداری...

اگر بخواهی واقع‌بینانه به زندگی نگاه کنی، هیچ زمانی حالت خوب نخواهد شد، چون «حقیقت» ترسناک است، «نهایت» ترسناک است، اینکه چه هستیم و ما را برای مدت کوتاهی و برای چه به این جهان فرستاده‌اند ترسناک است، اینکه هیچ‌‌چیز و هیچ‌کس و هیچ‌جا حقیقتا متعلق به ما نیست، ترسناک است...

برای تحمل زندگی و برای خوب بودن حالت، باید خودت را گول بزنی، باید بلد باشی خیال ببافی و فکرهای خوب کنی، حتی اگر هیچ مصداقی در واقعیت نداشته‌باشند، باید بلد باشی برای خودت دلخوشی‌های ریز و کوچک، دست و پا کنی و با وجود آن‌ها انگیزه بگیری، باید بلد باشی بخندی، جدی نگیری، راحت و بدون نیاز به برهان، بپذیری و بی‌خیال باشی.

زندگی را جور بهتری نمی‌توان تحمل کرد. فهمیدن و اندیشیدن خوب است، اما اگر تمام آدم‌ها بفهمند و فکر کنند و به معنای حقیقیِ کلمه «واقع‌بین» باشند؛ در بهترین حالت، دنیا پر می‌شود از آدمک‌های افسرده و غمگین و ناخوش‌احوالی که حتی انگیزه‌ای برای راه رفتن و حرف زدن هم ندارند...

خیال‌بافی، الزامی‌ترین مکمل زیستن است،
لطفا تا می‌توانید خیال ببافید، فکرهای خوب کنید، با آدم‌ها مهربان باشید و به از اینجا به بعدش زیاد فکر نکنید، وقتی تغییر ناپذیر است و دردناک؛ باید نادیده‌اش انگاشت و به خیالات، دلخوش بود،
پس پناه می‌بریم به هنر، به ادبیات، به موسیقی،
پناه می‌بریم به خدا، به نادیده‌ها، به خیال،
پناه می‌بریم به عشق...

#نرگس_صرافیان_طوفان