🫀از قلب جسم تا قلب جان

📍ملاصدرا انسان و اساساً جهان مخلوق را سائران و شوندگانی در نظر می‌گیرد که هیچ توقفی در آن‌ها راه ندارد. این حرکت به سوی تکامل و ارتقای رتبه از ماده به سمت عقلی است که در مرحله «انسان شدن» ظهور می‌یابد. آنگاه که عقل، خود را از دامن ماده می‌زداید و به حرکت صعودی و تکاملی خود ادامه می‌دهد تا مقام افنی‌فی‌الله نیز می‌تواند پیش برود و جز مخلوق بودن مرزی میان خود و خالق نبیند. مقامی که از آن می‌توان به «قاب قوسین» نیز یاد کرد که نبی اکرم (ص) در سفر معراج به این جایگاه رسید که به تعبیر قرآن فاصله با عرش الهی دو قاب کمان یا نزدیک‌تر می‌شود. انسان با این قابلیت‌های ویژه و غیر قابل توصیف ابزار‌هایی در اختیار دارد که در مقام عقل امکان پیمودن حرکت تکاملی را در اختیار دارد. ابزار‌هایی که توسط آن می‌تواند به «معرفت» دست یابد و برای حرکت صعودی خویش از بار معرفت توشه‌ای برگیرد. «بصر» قابلیتی است که بدان وسیله انسان امکان اندازه‌گیری و دقت در برآورد‌ها را می‌یابد و می‌تواند ناظر بر اجزای آفرینش باشد. «سمع» اما قابلیتی است که بدان وسیله قوانین حاکم بر هستی و ایجاد ارتباط میان آنان قابل شناخت خواهد بود، اما قابلیتی که حرکت فراتر از بعد زمان بدان وسیله قابل پیمایش است ابزاری است که خداوند در قرآن کریم از آن به عنوان «قلب» یاد می‌کند. این قلب نه همان بطن مادی تعبیه شده در جسم مادی انسان است بلکه جایگاه فهم پدیده‌ها و درک روابط علی با بهره‌گیری از سمع و بصر را دارد و با این ادراک گام را فراتر گذاشته و می‌تواند به مرتبه شهود حقیقت عالم ورای حجاب‌های دنیوی و این‌زمانی گام بردارد.

#تکنولوژی_اتاق_عمل
#دانشگاه_آزاد_اسلامی_اصفهان