وقتی سزای مهر و محبت فقط بدیست

وقتی سزای مهر و محبت فقط بدیست
باید به حال این دلِ ِ بیچاره ات گریست

بیهوده می زنی به خیابان غم قدم
در این غروب عاطفه دستی به شانه نیست

جامانده خنده بر پَرِ قنداق کودکی
باقی صدای ناله و اندوه زندگیست

محکوم پیله ای که در آن جان گرفته ای
جز انتظارِ رویشِ پروانه چاره چیست

با من بیا به خانه ی آن پیر می فروش
باید در این فسانه به خلوت نشست و زیست 🍃
‌