میخندی و بر کنج لبت چال نشسته

می‌خندی و بر کنج لبت #چال نشسته
بر کنج دگر #قافیه‌ی خال نشسته

تسخیر شده شهر به #جادوی سیاهت
در پستوی #چشمان تو رمّال نشسته

ابروی تو را بعدِ #شب موی تو دیدن
ماه‌ست که در اول #شوّال نشسته

مویی که سر دوش تو #آرام گرفته
«باز»ست که بر #شانه‌ی اقبال نشسته!

در بهمن #آغوش تو ای کاش شوم گم
این #برف که یک روزه بر امسال نشسته!

بی تو همه‌ی آن‌چه که از #عشق شنیدم
نقشی‌ست که بر پرده‌ی #نقّال نشسته

«بس در #طلبت کوشش بی‌فایده کرده»
این کودک #معصوم که بی‌حال نشسته