بیچاره تنهاییاین عروس نگون بختآه و اشک را دوست ندارداما همنشین همیشگی اشچشم امیدش به دلی ناامیدو شکستن سکوتشمیداند عادت ، دشمن استاما عقل کجا و دلتنگی کجا !دل ناامید امیدوار میرودو باز تنهایی میماند و تنهایی . . .