دوست داشتن که زوری نیست

با هزارتا امید قدم میگذاری توی یه زندگی...
با خودت میگی بالاخره اومد... هرچند دیر...
اونقدر از عشق و علاقه و وابستگی برات میخونه که باور میکنی...
با خودت یه دنیای قشنگ ترسیم میکنی...
از آدمی که اومده تا کنارت آروم بگیره...
کنارش آروم بگیری...
فکر میکنی بالاخره اون زوج وعده داده شده تا سکینه بهت ببخشه اومد...
فکر میکنی دیگه روزای تلخ تنهایی تموم شد...
بعد کم کم میبینی اینطورم نیست...
اوایل همه چیز خوبه...
تو میشی تنها کسی که میبینه...
بعد آروم آروم بهونه ها شروع میشه...
کار...
خانواده...
دوستان...
آشناها...
تو میری رده آخر...
کم کم پیامات بیجواب میمونه...
بعد حتی خونده نمیشه...
دیگه حتی تو خلوتشم سراغتو نمیگیره...
هزارتا فکر میکنی... اما اولینش اینه که من مزاحمم؟ داره تحملم میکنه؟! روش نمیشه بگه اشتباه کردم؟
بغضتو میخوری...
اشکاتو آروم پاک میکنی کسی نبینه...
دیگه می پذیری که خب دنیا همینه دیگع...
حتما من آدم دوست داشتنی نیستم...
خب اینم قسمت منه...
دوست داشتن که زوری نیست...
و یه روز که دیگه مطمئنی حتی متوجه نبودنت نمیشه میری که نه مزاحم باشی نه بار اضافه و نه مایه عذاب وجدان...
میری و با خودت فکر میکنی دیگه هیچ دوستت دارمی رو باور نمیکنم...