هیچوقت تنهاییتو یاد نمیگیری؛

هیچوقت تنهاییتو یاد نمیگیری؛
میگن،امّا من هیچوقت نتونستم باور کنم کسی واقعاً تونسته باشه با تنهاییش خوش باشه، از تنهاییش لذت ببره.
هر وقتم کسی راجع به لذت تنهاییش حرف میزد به خودم می‌گفتم دوتا امکان وجود داره، یک اینکه اون یه راز قشنگ تو دلش داره دو اینکه هنوز اونی که باید رو پیدا نکرده.
هیچوقت نمی‌تونی از تنهایی لذت ببری،
مخصوصاً وقتی که اونی که باید رو تو زندگیت تجربه کردی؛
میدونی اوج عذاب کجاست؟
اونجا که اون رو تجربه کردی و رهات کرده،یا دست کم دیگه مثل سابق نیست؛
خیلی بد دردیه،همیشه از خودت می‌پرسی چی بودم؟
چی شدم؟
قبلا خوب بودم؟
الان خوبم؟
یعنی سخت گیر شدم؟
اصلا همه چیز مثل قبلش هست؟
این مقایسه دیوونت میکنه.