از خوراکیِ جهان، ما فقط از غم خوردیم

از خوراکیِ جهان، ما فقط از غم خوردیم
فقط از خونِ دل و غُصّه و ماتم خوردیم

چند روزی که سراسیمه ی دنیا شده ایم
رَکَب از عالَم فتّـانه دمـــــــــادم خوردیم

ســـــــاقی از ساغرِ اندوه فراوان میریخت
ما به رسـم ادب از مَشربه کم کم خوردیم

بس که از چشمه ی هر دیده سرازیر شد اشک
جای نان جرعــه ای از گریه و شبنم خوردیم

تــا که ورزیده شود از غم و محنت گِلِ مــا
کوزه گر ضربه زد و ضربه ی محکم خوردیم

زان چه بر دوش کشیدیم از این بار گران
مثل پیرانِ جهانــدیده فقط خَم خوردیم

امتحان بود قفس ، حیف که باز از سرِ جهل
ما از آن میوه ی ممنوعــــه ی آدم خوردیم