.

.
⬇ ⬇ ⬇ ⬇
گاهی بعضی از آدم ها می شوند مُسَکِن زندگی ما ،
تمام درد هایمان را با بودنشان فراموش میکنیم..
اولین پناهمان می شوند در لحظه هایی که خوب نیستیم..!
هر ٨ ساعت،
هر ٦ ساعت،
هر ١ ساعت،
مُدام آن ها را وارد زندگیمان میکنیم..
درست است ؛خوب می شویم، درد هم یادمان میرود ،
اما فکر بعدش را هم بکنید ،
روزی که شاید مُسَکِنی نبود
یا حتی روزی که به دُز مسکن همیشگیمان عادت کردیم و خوب نشدیم...
زندگی ای که به مسکن عادت کرد ،
دیگر به تنهایی از پس درد ها بر نمی آید..