گاهی دلم به اندازه غاری که آدم هایش به جای دیگری کوچ کرده اند می گیرد و تنهایی مثل مورچه ای روی دستم راه می رود. گاهی دلم گلی می شود که زنبوری در آن مرده است.
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.