ایران زخمیست اما زانو نزده

ایران زخمی‌ست، اما زانو نزده.
در سرزمینی که تپش قلبش از خون کوروش، رگ‌های آرش، و صدای “نه” کاوه به ضحاک میاد…
امروز، باز شمشیرها از نیام بیرون اومدن.
امروز، باز خاکی که صدها بار سعی کردن پاره‌اش کنن، ایستاده؛ با دندون روی دندون.
و دشمن، با نام اسرائیل، خیال کرده می‌تونه ایران رو با موشک بلرزونه؟
ما با شمشیر شقیقه رو دوختیم، با خون تمدن ساختیم، با اشک تاریخ نوشتیم.
ایران جایی نیست که با حمله بلرزه.
ما مردمانی هستیم که زیر خاکمون، شهید خوابیده، بالای خاکمون، مرد ایستاده.
اما درد اینجاست…
خیانت، گاهی از داخل خونه می‌زنه.
اون‌هایی که امروز دم از صلح با غاصب می‌زنن،
اون‌هایی که دلشون با اون‌ور مرز می‌لرزه، نه با زلزله‌ای که توی دلِ مادربزرگ‌های سرپل‌ذهاب افتاده،
بدونن…
شما دارید به خون رستم، به فریاد بابک، به گریه‌های مادران شهدا،
به این خاکی که استخون اجدادمون توشه، خیانت می‌کنید.
شما دارید به “تمدن” خیانت می‌کنید، نه فقط به یک حکومت.
ایران فقط پرچم نیست، خاک نیست، حکومت نیست.
ایران یه “ریشه” است.
ریشه‌ای که وقتی قطعش کنید، خودتون هم خشک می‌شید.
یادتونه چی شد با اون‌هایی که خاک رو فروختن؟
اسمشون تو تاریخ با آب سیاه نوشته شد.
و شما، اگه امروز کنار مردمتون نیستید،
فردا توی کتاب‌ها کنار «خائنین» خواهید بود.
ما اهل صلح‌ایم… اما صلح رو با افتخار می‌خوایم، نه با زانو زدن.
ما ملت بی‌ریشه نیستیم.
ما ایرانیم.
از مادها تا امروز، دشمن اومد و رفت، ما موندیم.
این بار هم، ما می‌مونیم…
با ریشه‌هامون، با خاک‌مون، با خون‌مون، با غیرتمون.



.