در پی کافه دنجی هستم

در پی کافــه دنجی هستم،
ته یک کوچه بن بست فراموش شده،
که در آن، یک نفر از جنس ِ خودم،
دست و دلبازانه،
از خودش دست بشوید گه گاه
و حواسش به فراموش شدنها باشد
کافه ای با دو سه تا مشتری ثابت و معتاد به آه
کافه ای دود زده با دو سه تا شمع نه چندان روشن
و گرامافونی که بخواند؛ گل گلدون، بوی موهات،
ای که بی تو خودمو
و تو یک‌مرتبه احساس کنی،
کافه یک کشتی طوفانزده است،
وسط خاطره هایی که ترا می بلعند