ڪجاے قصہ

ڪجاے قصہ
نگفتہ ام دوستت دارم؟!
بگذار فڪر ڪنم
هیچ ڪجا انگار!
تا یادم مے آید،
بهانہ هایم هم،
پُر بود از فریاد
فریاد اینڪہ،
دیوانہ!‌من دیوانہ توام!

اما ببخش مرا
انگار همچون ڪودڪے نوزاد بودہ ام
ڪہ هرچہ تقلا مے ڪند
ڪسے نمے فهمد ڪہ شیر مے خواهد
ڪہ گرماے تن مادر مے خواهد ....
اما حالا ڪہ مے نویسم
بارها بخوان!
بلند بخوان!
دیوانہ،
دوستت دارم...