ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻻﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﯿﺮﺳﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ
ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﯽ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺩﺭ
ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﭼﺎﯼ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻮﯼ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ
ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ